افراد مبتلا به اوتیسم در پردازش اطلاعات شنیداری با مشکلات عدیده ای مواجه هستند. مشکل پردازش شنوایی زمانی پیش می آید که فرد مبتلا اصوات گفتاری را می شنود، اما نمی تواند معنای آن ها را درک کند. برای مثال، اگر فرد کلمه “سیب” را می شنود، نمی تواند معنای آن را بفهمد. به این وضعیت بدشنوایی نیز گفته می شود. برخی اوقات عدم درک مفاهیم به معنای ناسازگاری این افراد تلقی می شود. این درحالی است که افراد مبتلا به طیف اوتیسم گاهی اوقات امکان ارتباط با اصوات گفتاری را از دست می دهند و نمی توانند معنای آن را درک کنند.
در مطالعه ای که توسط اریک کورچنس در دانشگاه کالیفرنیا با استفاده از اندازه گیری موج P300 انجام شده است، مشخص شده که افراد مبتلا به اوتیسم در توجه شنوایی دچار آسیب هستند. موج P300 در بازه زمانی 300 میلی ثانیه پس از ارایه محرک شنوایی ایجاد می شود. ایجاد این موج در مغز با پردازش های شناختی مرتبط است و نشان دهنده توانایی بازیابی حافظه طولانی مدت فرد می باشد.
ادلسون(1999 میلادی) در مطالعه ای که با استفاده از درمان AIT روی افراد مبتلا به اوتیسم انجام داد، موج P300 را قبل از درمان و 3 ماه پس از درمان AIT اندازه گیری کرد. این مطالعه روی 3 کودک مبتلا به اوتیسم انجام گرفت و دو کودک دیگر نیز درمان پلاسبو(کاذب) دریافت کردند. موج P300 قبل از درمان AIT در هر پنج کودک ناهنجار بود و نشان می داد که آنها مشکل پردازش شنوایی دارند. نتایج ارزیابی 3 ماه پس از انجام درمان AIT نشان داد که شاخص های موج P300 در 3 کودک تحت درمان تغییر مثبت کرد و در دو کودک دیگر تغییری مشاهده نشد.
هنوز دلایل اصلی اختلال پردازش شنوایی در کودکان مبتلا به اوتیسم مشخص نیست، اما برخی از مطالعات آسیب در مناطق مغز لیمبیک و هیپوکامپ را نشان می دهد که در افراد مبتلا به اوتیسم به شکل نابالغ رشد می کند. هیپوکامپ مسئول دریافت اطلاعات حسی و مهارت های یادگیری و حافظه می باشد. اطلاعات حسی از حواس مختلف به هیپوکامپ ارسال می شود و پس از پردازش های لازم به مناطق قشر مغز منتقل می گردد تا در حافظه طولانی مدت جای گیرد. از آنجاییکه اطلاعات شنیداری نیز در هیپوکامپ پردازش می شود، به نظر می رسد که پردازش و ذخیره طولانی مدت این اطلاعات در افراد اوتیستیک دچار مشکل باشد.
مشکلات پردازش شنوایی با مشخصات رفتاری افراد مبتلا به اوتیسم نیز مطابقت دارد. این افراد معمولا در ارتباط اجتماعی دچار مشکل هستند. به علاوه، اضطراب، گیج شدن در محیط های شلوغ و اجتماعی، بی توجهی و درک ضعیف گفتار در محیط های شلوغ از مشخصات بارز افراد مبتلا به اوتیسم است که با مشکلات پردازش شنوایی در آن ها مرتبط می باشد.
نکته جالب اینکه افراد اوتیستیک که اختلال پردازش شنوایی ندارند، معمولا جزو افراد “یادگیرنده شنیداری” طبقه بندی می شوند. این گروه از افراد مبتلا به اوتیسم نتایج خوبی از روش ABA کسب می کنند. اما افرادیکه “یادگیرینده دیداری” هستند، بهره مندی خوبی از این روش ندارند (McEachin, Smith and Lovaas, 1993). با درنظر گرفتن موضوع فوق، به نظر می رسد که بسیاری از “یادگیرنده های دیداری” دچار مشکلات پردازش شنوایی هستند و با روش های مبتنی بر ارتباط بینایی عملکرد بهتری نشان می دهند. هم چنین می توان در برنامه های ABA که محتوای شنیداری دارند، از کمک بینایی استفاده کرد.
کودکان مبتلا به اوتیسم هرچه اطلاعات شنیداری بیشتری در اختیار داشته باشند، درک بهتری از محیط خود خواهند داشت و مهارت های اجتماعی و تحصیلی آن ها افزایش پیدا خواهد. هرچه اطلاعات ما درباره کودک اوتیستیک بیشتر باشد، بهتر می توانیم به درمان آن ها بپردازیم.